نوار تیپ آبیاری پلی اتیلن

نوار آبیاری پلی اتیلن، لوله نواری دریپر سرخودی است كه به سادگی و به سرعت نصب می‌گردد و از كارایی بالایی برخوردار می‌باشد .این لوله به گونه‌ای طراحی شده است كه روزنه‌های ورودی آب، لوله زیگزاكی كناری، دریپر، یک واحد منسجم را تشكیل می‌دهند. آب از روزنه‌‌های ورودی آب به داخل لوله زیگزاكی كه برای پایین آوردن فشار خروجی آب پیش بینی شده است هدایت می‌شود. این روزنه‌ها خود به صورت یك صافی عمل كرده و از ورود ذرات معلق احتمالی موجود در آب به مجرای زیگزاک جلوگیری می‌نماید. یعنی در عمل هر قطره چكان بطور جداگانه دارای یک فیلتر و یک مجرای پایین آورنده فشار بوده كه به صورت مستقل عمل كرده و در فشار مشخص دبی خروجی آن ثابت می‌باشد.

مزایای نوار آبیاری پلی اتیلن:
- مقرون به صرفه و کم حجم

- مقاوم در برابر پرتو ماورا بنفش, اسید و مواد شیمیایی مورد استفاده در کشاورزی

- تولید شده از بهترین مواد به منظور حصول اطمینان از کارکرد دقیق و طولانی مدت

- بهره‌گیری از جریان متلاطم در دریپر جهت کاهش امکان گرفتگی

- آبدهی یکنواخت تا طول حداقل 200 متر با کمترین ضریب تغییرات

- بهترین انتخاب برای کشت‌های فصلی

- قابليت نصب در عمق و سطح خاک

- حداقل انحراف آبدهی، از آبدهی اسمی (كمتر از %5)

- مقاوم در برابر كشش در هنگام نصب

- مقاوم در برابر انسداد

- مقاوم در مقابل تشكيل جلبک و باكتری

- وزن سبک

- بسته‌بندی مطلوب و مطابق با استانداردهای زيست محيطی اروپا

- كمترين فضای لازم برای نگهداری در انبار.

نوار آبیاری پلی اتیلن جهت آبیاری قطره‌ای در زمین‌های کشاورزی و باغات ردیف کاشت و گلخانه‌ای برای استفاده بهینه از منابع آبی بکار می‌رود. آبیاری یکی از متداول‌ترین روش‌ها در چند سال اخیر به شمار می‌رورد. در روش آبیاری قطره‌ای و با استفاده از نوارهای آبیاری دریپر‌دار پلی اتیلن کل سطح خاک زیر کشت مرطوب نشده و از رویش علف‌های هرز در اطراف محصولات کشاورزی جلوگیری می‌کند و میزان هدر رفت آب در این روش تقریبا صفر می‌باشد چرا که آب کود و املاح معدنی موجود در آب مستقیما به ریشه رسیده و باعث مرطوب ماندن محیط رشد ریشه می‌گردد و با توجه به اینکه مدت زیادی از استفاده این روش نمی‌گذرد اما در سراسر دنیا طرفداران بیشماری دارد، در کشور ما نیز به لحاظ واقع شدن در مناطق خشک و بیابانی این روش با استقبال چشمگیری روبرو گردیده و کشاورزان این گزینه را مناسب‌ترین مسیر جهت زیر کشت بردن زمین‌های زراعی خود در مناطق خشک و بیابانی می‌دانند.